Gdzie woda nie ma dostępu tam wróżona jest pustka. Tak ówcześnie panowało na północy II dystryktu, gdy wody wysuszały, góry kruszyły się. Ostatnie krople spływające z czubków szczytów, ocierały się i zsypywały za sobą piach. Tak uformowały się spiczaste kolce, na samych wniesieniach. Są bardzo długi i ostre, gdzieniegdzie osiągają wysokość nawet szesnastu metrów.
Od dawien dawna, nikt nie podróżuje tymi miejscami, nikt nigdy nie stanął na końcu, którejś z gór, bo nie miał jak. Gdyby tylko to zrobił, jego noga wbiła by się w czubek. Rozpiętość wynosi około trzydziestu kilometrów, o grubości nikt nigdy nie wspominał. Nikt nawet nie miał zamiaru wybierać się w sam środek flory. Gdzie człowiek nie może tam diabła pośle.